Ἄνοιξε τὴν πόρτα, στ’ ἄπλυτα σεντόνια τὸ σπίτι ἀναστατωμένο. Τοὺς εἶδε ξανὰ σὲ στρωμένο τραπέζι νὰ φιλονικοῦν —ὅπως πάντα ἄλλωστε— γιά τὶς ἱστορῖες τοῦ μητρικοῦ γάλακτος στὶς νόσους τοῦ χρόνου. Πρησμένα τὰ ἔπιπλα ἀπ’ τὸ κλάμα. Οἱ σανίδες στὸ πάτωμα εἴχαν ἀνθίσει. Μοσχοβολοῦσε ἐλατοδάσος ἡ κρεβατοκάμαρα. Ἄκουγε καθαρὰ τὸ πέταγμα τ’ οὐρανοῦ καὶ πάλι. Δὲν ἄντεξε. Βγῆκε στὴ βεράντα. Στήριξε τὴ νύχτα στὴν τέντα. Κλείδωσε γρήγορα τὴν ἐξώπορτα κι ἄρχισε νὰ τρέχει μαζί τους, μέχρι ποὺ καὶ οἱ δῦο χάθηκαν στ’ ἀβαθὴ τῆς μνήμης.
Πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ κατεδαφίσει τὸ πατρῶον καὶ στὴ θέση του νὰ ἐγείρει ἡρῶον γιὰ ὅσους ἔχασαν τὶς πατρίδες τῆς φύτρας τους.
Ἀντώνης Δ. Σκιαθᾶς, Κατασκοπεία τοῦ Χρόνου, ἐκδόσεις Ἄλφα Ὡμέγα, 2021.
Παράξενες Γωνίες 